Petar Bugon stupa na poslovnu i javnu scenu u Kotoru 1326. godine
kao zreo poslovan čovek. Već krajem 1326. javlja se kao sposoban i uspešan
trgovac. On ulazi već tokom 1326. godine u kreditne i trgovačke poslo-
ve, ne samo sa Kotoranima i susednim Dubrovčanima, već i sa poznatim
trgovcima iz Venecije. Kada se rodio Petar Bugon nema vesti. O Petrovom
detinjstvu i ranoj mladosti izvori ćute. Oba brata, Petar i Toma Bugon,
istovremeno stupaju na javnu i poslovnu scenu u Kotoru. Petar se bavio
trgovačkim poslovanjem i sklapao je mešovita trgovačka društva sa svojim
sunarodnicima. Dubrovčanima i Mlečanima. Zahvaljujući uspešnom bav-
ljenju trgovinom stekao je veliki kapital, koji je ulagao u nepokretnu imo-
vinu u Kotoru i Srbiji. On je, kao svi veliki trgovci, istovremeno davao
i uzimao kredite, posebno onda kada mu je bio potreban gotov novac da bi
ga investirao u robu. Petar se javlja u Kotoru u ulozi poverioca, jemca i
dužnika. Trgovao je solju, metalima (srebrom i olovom) i drugom robom.

Poslije ubistva crnogorskog knjaza u Kotoru 1860. godine. naslijedio
ga je sinovac Nikola, koji je kao mlad vladar težio da pošto-poto učvrsti
što prije vlast, jer ga je sudbina njegovog prethodnika na jedan način na to
i opominjala. On je to uspješno i činio, u početku uz pomoć oca, a Danilo-
vog brata Mirka, koji se takođe odlikovao brutalnošću, kao Danilo. Knjaz
Nikola nije se od njih mnogo razlikovao, mada je bio umješniji i svakako
razboritiji u svojim postupcima, mada, kako su ga opisali savremenici,
knjaz Nikola nije imao otmenu hladnokrvnost kneza Mihaila, ni plaho-
vitost svoga strica, nije imao ni kukavičluk kralja Milana, ni konstitu-
cionalnu prevrtljivost kralja Aleksandra, ali je u svemu ponajviše imao
osobina navedenih.

Jedan ugovor iz kotorskog arhiva govori o trojici ponosnika iz Drob-
njaka (Đuro Ratković, Nenad Petković i Radujko Vukčić) koji su se obave-
zali 7. juna 1451. Jakovu Avgustinovu, mletačkom trgovcu iz Kotora, da
pođu u Prijepolje i tu da natovare 120 konja olova i da ih dovezu u Kotor
o svom trošku. Jakov se obavezao da im prevoz plati solju, to jest da im da
onoliko soli koliko je teško olovo. Osim toga, trebalo je da im da po je-
dan groš za svaku stotinu funti olova.1 To je neka vrsta napojnice koja se
nazivala primićurina. Ona se retko pominje u dokumentima pod nazivom
primićurina, ali se uvek navodi da je to bilo prema običaju. Međutim, u
jednom dubrovačkom dokumentu izričito je navedeno da je to primićurina
i da je iznosila uglavnom jedan groš po tovaru prema običaju, nekada je to
bilo i drugačije. Primićurina se retko javlja pod tim nazivom i u dubro-
vačkoj arhivskoj građi, ali indirektni podaci ukazuju na nju i pripadala
je primićuru po kome je i ime dobila.2 Istina, ovde se plaćanje primićuri-
ne pominje na posredan način i iznosila je jedan groš po centenaru olova.
Miloš Blagojević ustanovio je da je primićurina iznosila 2% od vred-
nosti robe koja se prenosila.3 Ovaj podatak govori da je u Drobnjaku bilo…

U poznom srednjem veku Drobnjaci su imali zapaženu ulogu u karavanskoj trgovini između primorskih centara, Dubrovnika i Kotora s jedne i Polimlja s druge strane, npe svega kao ponosnici, primićuri i kramari. Isto tako, pojedini trgovci iz Drobnjaka aktivno su se bavili kreditnom trgovinom u Dubrovniku i Kotoru. U karavanskoj trgovini uglavnom su koristili Jezerski put koji su dobro poznavali, jer je prolazio kroz njihovu teritoriju (Jezera).

Naučnom raspravom, danas započetom, suočavamo se s dugom i
višeslojnom prošlošću ovoga grada i ove oblasti. Upravo zato što
prošlost Pljevlja (ili Breznice, kako glasi starije ime grada), nije
bila predmet dubljih i iole svestranijih naučnih istraživanja, pristupamo
joj sa puno elana i radoznalosti. Razumljivo je da ovaj naučni
skup predstavlja, više, jedan pokušaj rekonstrukcije prošlosti
Pljevalja i pljevaljskog kraja, sa ukazivanjem na glavne naučne probleme
i na rezultate novijih istraživanja, nego celovit pogled na istoriju
grada i oblasti.
Pljevaljski kraj u centru je srpske srednjovekovne države.
Pomeranjem toga centra, Pljevlja počinju da žive životom pograničnih
oblasti, a u narednim stolećima često menjaju svoju državnu i još češće
administrativno-upravnu pripadnost. Krajem 14. veka pljevaljski kraj
ušao je u sastav bosanske države, a potom je, od druge polovine 15. veka pa
do 1912. godine, bio pod tuđinskom osmanskom vlašću. Sva velika
raskršća srpske istorije imala su manjeg ili većeg odjeka u Pljevljima i
okolnim krajevima. Pljevlja su vekovima bila raskrsnica važnih
trgovačkih puteva i kulturnih strujanja. Još u srednjem veku pljevaljski
trgovci održavali su žive veze s Srpskim primorjem, prvenstveno s
Dubrovnikom i Kotorom, a išli su i dalje, do Ankone i Venecije. Krajem
14. veka dečaci iz Breznice odlaze u Dubrovnik da uče zanate kod
tamošnjih majstora. Pod turskom vlašću Pljevlja se takođe razvijaju kao
značajan trgovački i administrativno-upravni centar. U vreme nacionalnog
preporoda tokom 19. i početkom 20. veka, pljevaljski trgovci i
pljevaljsko građanstvo putuju i trguju do Beograda, Prizrena i Skadra, do…