Breznica je bila oblast u srednjem toku reke Ćehotine u koju su
zalazili s robom dubrovački trgovci od kraja XIII veka, a u XIV i XV veku
poslovali su u trgovačkom naselju Breznici, potonjim Pljevljima. Tu su u
XV veku podignuti utvrđeni gradovi Kukanj i Ravan, postojala je turska
nahija Breznica i na reci Breznici bio je znameniti manastir Sv. Trojice.
Ime oblasti je nestalo, naselje Breznica preraslo je u grad Pljevlja,
manastir Sv. Trojice se ne naziva više Vrhubreznica, jedino se i danas
imenom Breznica naziva rečica kratkog toka, koja izvire severno od
Pljevalja i posle 3,5 kilometra uliva se u Ćehotinu. A upravo su po njoj
nazvani istoimena oblast, značajno trgovačko naselje i veliki manastir.
Premda je u žiži svetskog i domaćeg naučnog interesovanja više od
jednog veka bilo rimsko naselje kod Pljevalja u selu Komini, zagonetni
municipijum S, ni istraživači srednjovekovne istorije nisu zanemarili ovaj
kraj. Sačuvani su raznovrsni izvori – zapadni, latinski, prvenstveno
dubrovački, srpski i turski – koji obiluju podacima za političku, kulturnu i
privrednu istoriju pljevaljskog kraja, što je omogućilo da se razjasne opšti
tokovi istorije društva u tom području kako u većim delima, tako i u posebnim
studijama.1 Sledeći dobri uzor Prijepolja, gde su naučni skupovi pretočeni

Za ovu priliku, utvrđene gradove, tragove utvrđenja i gradine pljevaljskog kraja, prema vremenu nastanka, i uslovno tipološki, razvrstali smo u pet grupa, od kojih petu – u dve podgrupe.

U prvu grupu spadali bi veći i značajniji utvrđeni gradovi čija je važnost potvrđena pominjanjima u istorijskim izvorima, i čija je ubikacija na terenu posve pouzdana. Ovoj grupi pripadali bi gradovi
Kukanj i Koznik. Oba grada već smo detaljnije pisali na drugom mestu,- a i podaci o njima više ili manje dobro su poznati, pa ćemo ovde izneti samo osnovne i neophodne podatke, kao i neka nova zapažanja u vezi sa gradom Kuknjem.

Kukanj (Sl. 1), u izvorima dobro dokumentovanu letnju rezidenciju Kosača, pominje Sandalj Hranić 27. decembra 1423. godine, kada je & k^kln^ izdao jednu povelju Dubrovčanima; 12. maja 1429. godine primio je pod khkdnkm drevske carine. Grad se pominje u obe poznate povelje koje je aragonsko-sicilijanski kralj Alfons V (1416-1458) izdao Stefanu Vukčiću Kosači, 1444. i 1454. godine, kao i u povelji Fridriha III Habzburškog (1440-1493) iz 1448. godine.

Svim oblastima u kojima se nalaze nekropole sa srednjovekovnim
nadgrobnim spomenicima (u stručnoj literaturi poznati pod nazivom
stećci), Bosni, Hercegovini, Dalmaciji, južnoj Hrvatskoj, zapadnoj
Srbiji poklonjena je značajna pažnja pri njihovom sistematskom
proučavanju. Izuzetak predstavlja jedino Crna Gora, u kojoj je, i pored
saznanja o postojanju velikog broja ovih spomenika, urađeno veoma malo.
Jedina sistematski obrađena nekropola u Crnoj Gori nalazi se kod
Petrove crkve u Nikšiću.1
Za pljevaljski kraj do sada je urađen samo sumaran popis jednog broja
najpoznatijih nekropola, gde je dato samo njihovo brojčano stanje i
navedeni su samo neki najkarakterističniji oblici.*Novijim rekognosciranjem
terena, koje još uvek nije završeno, moglo se utvrditi da je broj
ovih nekropola daleko veći, ali da je broj spomenika na nekim do sada
poznatim nekropolama izmenjen, odnosno da je za poslednjih četrdesetak
godina, od kada je urađen ovaj prvobitan popis, izvestan broj spomenika
uništen. Koliko su ovi spomenici ostavili traga na ovom prostoru vidi
se iz lokalnih naziva mesta, jer ih tamo gde se oni pojavljuju, čak i u svom
amorfnom obliku, obavezno prati naziv „mramor”, „mramori”, „krst”,
„krstovi”. Srednjovekovne nekropole su uglavnom smeštene na nekom
uzvišenju ili blago uzdignutoj humci, u blizini važnijih puteva, i to
najčešće na mestima odakle potpuno dominiraju okolinom. Posebno treba

O Drobnjaku u srednjem veku pisano je u posebnim studijama i u delima
opšteg karaktera.1 Poslednjih decenija više istraživača bavilo se
nekim drugim temama, gde su takođe dotakli učešće Drobnjaka u
karavanskoj i kreditnoj trgovini.2 U ovom radu pokušaćemo da na jednom
mestu prikažemo na osnovu literature, objavljene i neobjavljene građe iz
Dubrovačkog i Kotorskog arhiva učešće Drobnjaka u karavanskom
saobraćaju, uopšte u trgovačkom prometu i kreditnoj trgovini Dubrovnika
u drugoj polovini XIV i prvoj polovini XV veka.
S teritorije koju su naseljavali Drobnjaci, ljudi su vrlo rano počeli
silaziti u Dubrovnik i uključivali su se u karavansku trgovinu kao ponosnici
i primićuri između Dubrovnika i srpskih srednjovekovnih zemalja.
Drobnjak se prvi put pominje u dobrovačkoj građi 1285. godine. Iste godine
zadužio se u Dubrovniku Bratigna Dobrognago s još osam vlaha kod jednog
Dubrovčanina na sumu od 10 perpera.3 Dakle, već u drugoj polovini XIII veka

U svom prodoru na severoistok balkanskog poluostrva Osmanlije su
u periodu 1465-1470. godine od hercega Stefana i njegovih sinova
oduzimale zemlje i gradove, koje su sve ušle u sastav jednog vilajeta, a koji
je najpre bio pripojen bosanskom sandžaku. Početkom 1470. godine od osvojene
teritorije u Hercegovini osnovan je poseban hercegovački sandžak,
odnosno vilajet, kako se navodi u izvorima osmanske provenijencije.1
Sve do 1572. godine sedište ovog sandžaka nalazilo se u Foči, kada je
premešteno u Pljevlja, gde je ostalo do 1833. godine, što ukazuje na veliki
značaj Pljevalja kao trgovačkog i administrativnog centra tokom
dugotrajne vladavine Osmanlija na ovom području.2
Kako su Osmanlije u svim novoosvojenim oblastima odmah uvodile
timarski sistem, koji je bio osnov za funkcionisanje države, i novoosvojene
oblasti u Hercegovini su u periodu od 1465. do 1468. godine bile
izdeljene na timare, zeamete i hasove, koji su dodeljeni pripadnicima
vojnog sloja – askera. Za srpski narod u čitavoj Hercegovini, na širokom
prostoru od dubrovačke granice do Gornje Neretve, Ustikoline, Pljevalja
i Lima, započeo je novi način života, regulisan po normama
centralizovane vojničke države, kakvo je bilo Osmansko carstvo u drugoj
polovini XV veka. Novi vladari na Balkanu doneli su sa sobom i novi
upravno-administrativni i vojni poredak, što je svakako prouzrokovalo
i promene u dotadašnjoj organizaciji feudalnog uređenja, tj. odnosa na
zemlji. Turci su došli u naše krajeve s namerom da tu dugo gospodare i
čitav sistem uprave počivao je na toj osnovnoj maksimi – što lakše i što
duže vladati osvojenim područjima. Osmanski feudalizam se razlikovao