Na važnost putopisa u našoj nauci ukazao je još pre skoro sto pedeset godina Jovan Ristić, koji je smatrao da proučavanjem beležaka stranih putnika može da se nadoknadi mali broj izvora za istraživanje srpske prošlosti.

Kad veliko srpsko pleme (u 14. i 15. stoleću) razbiše unutrašnji raskoli, kad „velikaši proklete im duše, na komade razdrobiše carstvo“, kako pjesnik lovćenskih visova reče i kad se počeše „krvnički goniti“, šta se drugo moglo i očekivati nego da dođe do prevjeravanja i dodvoravanja osmanlijskom osvajaču.

Brojni potresi, bune, ratovi, politički i verski obračuni i društveni sukobi u Osmanskom carstvu, od početka 19. veka pa do konačnog odlaska iz ovog dela Evrope 1912. godine, prelamali su se u manjoj ili većoj meri u Pljevljima i okolini.

Muslimani su naša realnost i mora se mnogo ozbiljnije prići tom delu našeg naroda i osvetliti ga istorijski, kulturološki i sociološki, jer drugi i nedobronamerni već odavno rade na njihovom otuđenju, odnosno njihovoj denacionalizaciji.

Kulturno-prosvjetni rad srpskog naroda za vrijeme duge turske okupacije nikada nije prestajao. Crkve i manastiri, čuvari vjere, nacionalne svijesti i državne tradicije bili su rasadnici pismenosti prosvjete i kulture