U ovom radu o ustanovi kneza i primićura u tursko doba nastojao sam da obuhvatim vrijeme kada ona nastaje kao ustanova i da objasnim koji su razlozi doveli do njenog uspostavljanja, takođe i da iznesem razloge zbog kojih se ova ustanova sačuvala i nakon osvajanja nekadašnjeg Dušanovog carstva od strane Turaka. Ustanova kneza i primićura je egzistirala kroz sve vrijeme turske vladavine na tim prostorima, ali je njena uloga značajna negdje do sredine XVII vijeka, dakle, do uspostavljanja osmanskog feudalnog sistema, kada ona gubi svoju dotadašnju ulogu i značaj. Ovaj rad ne bi imao sadržajnu cjelovitost ako bi se izostavilo kazivanje o ulozi i dužnostima kneza 5′ feudalno doba prije turskih osvajanja, tako da osvrt na ovaj period predstavlja uvod u naslovljenu temu.

Jedan ugovor iz kotorskog arhiva govori o trojici ponosnika iz Drobnjaka (Đuro Ratković, Nenad Petković i Radujko Vukčić) koji su se obavezali 7. juna 1451. Jakovu Avgustinovu, mletačkom trgovcu iz Kotora, da pođu u Prijepolje i tu da natovare 120 konja olova i da ih dovezu u Kotor o svom trošku. Jakov se obavezao da im prevoz plati solju, to jest da im da onoliko soli koliko je teško olovo. Osim toga, trebalo je da im da po jedan groš za svaku stotinu funti olova. To je neka vrsta napojnice koja se nazivala primićurina. Ona se retko pominje u dokumentima pod nazivom primićurina, ali se uvek navodi da je to bilo prema običaju. Međutim, u jednom dubrovačkom dokumentu izričito je navedeno da je to primićurina i da je iznosila uglavnom jedan groš po tovaru prema običaju, nekada je to bilo i drugačije. Primićurina se retko javlja pod tim nazivom i u dubrovačkoj arhivskoj građi, ali indirektni podaci ukazuju na nju i pripadala je primićuru po kome je i ime dobila. Istina, ovde se plaćanje primićurine pominje na posredan način i iznosila je jedan groš po centenaru olova. Miloš Blagojević ustanovio je da je primićurina iznosila 2% od vrednosti robe koja se prenosila.