Jedan ugovor iz kotorskog arhiva govori o trojici ponosnika iz Drobnjaka (Đuro Ratković, Nenad Petković i Radujko Vukčić) koji su se obavezali 7. juna 1451. Jakovu Avgustinovu, mletačkom trgovcu iz Kotora, da pođu u Prijepolje i tu da natovare 120 konja olova i da ih dovezu u Kotor o svom trošku. Jakov se obavezao da im prevoz plati solju, to jest da im da onoliko soli koliko je teško olovo. Osim toga, trebalo je da im da po jedan groš za svaku stotinu funti olova. To je neka vrsta napojnice koja se nazivala primićurina. Ona se retko pominje u dokumentima pod nazivom primićurina, ali se uvek navodi da je to bilo prema običaju. Međutim, u jednom dubrovačkom dokumentu izričito je navedeno da je to primićurina i da je iznosila uglavnom jedan groš po tovaru prema običaju, nekada je to bilo i drugačije. Primićurina se retko javlja pod tim nazivom i u dubrovačkoj arhivskoj građi, ali indirektni podaci ukazuju na nju i pripadala je primićuru po kome je i ime dobila. Istina, ovde se plaćanje primićurine pominje na posredan način i iznosila je jedan groš po centenaru olova. Miloš Blagojević ustanovio je da je primićurina iznosila 2% od vrednosti robe koja se prenosila.

U istorijskoj literaturi je poznato da su Drobnjaci učestvovali u karavanskoj trgovini koja je povezivala Dubrovnik i Kotor sa gradovima u unutrašnjosti Srbije. Tako su oni često kao ponosnici prolazili kroz Pljevlja i pljevaljski kraj ili su, pak, na drugi način uticali na privredni život u pljevaljskoj obalasti u srednjem veku. Treba istaći da su se neki istaknuti pojedinci iz Drobnjaka vremenom obogatili trgujući i da su se potom naselili u pljevaljskom kraju. Tu su nastavili i dalje da se bave kreditnim i drugim unosnim poslovima. Jedan od njih je bio Skorovoj Vokšić sa svojim sinovima. Njegov najstariji sin Stjepan pominje se 1477. godine kao starešina džemata u nahiji Mileševa. Letnje stanište ovog katuna bilo je u Hranču, danas Ranče, oblast koja se prostire između Pljevalja i Prijepolja. U dubrovačkim izvorima pominju se dvojica sinova Skorovoja Vokšića, što znači da su bili dobro poznati u Dubrovniku, a pominju se i kao kućne starešine u pomenutom katunu. Istaknuti trgovci iz Drobnjaka počinju da se naseljavaju i u susednom Prijepolju, jednom od tranzitnih centara u trgovačkom prometu.

U poznom srednjem veku Drobnjaci su imali zapaženu ulogu u karavanskoj trgovini između primorskih centara, Dubrovnika i Kotora s jedne i Polimlja s druge strane, npe svega kao ponosnici, primićuri i kramari. Isto tako, pojedini trgovci iz Drobnjaka aktivno su se bavili kreditnom trgovinom u Dubrovniku i Kotoru. U karavanskoj trgovini uglavnom su koristili Jezerski put koji su dobro poznavali, jer je prolazio kroz njihovu teritoriju (Jezera).

Nahija Komarnica ili Drobnjak pala je pod tursku vlast u periodu između 1468/1469. a pre 1475/1477. godine, kada je popisana u Hercegovačkom defteru.

O Drobnjaku u srednjem veku pisano je u posebnim studijama i u delima
opšteg karaktera.1 Poslednjih decenija više istraživača bavilo se
nekim drugim temama, gde su takođe dotakli učešće Drobnjaka u
karavanskoj i kreditnoj trgovini.2 U ovom radu pokušaćemo da na jednom
mestu prikažemo na osnovu literature, objavljene i neobjavljene građe iz
Dubrovačkog i Kotorskog arhiva učešće Drobnjaka u karavanskom
saobraćaju, uopšte u trgovačkom prometu i kreditnoj trgovini Dubrovnika
u drugoj polovini XIV i prvoj polovini XV veka.
S teritorije koju su naseljavali Drobnjaci, ljudi su vrlo rano počeli
silaziti u Dubrovnik i uključivali su se u karavansku trgovinu kao ponosnici
i primićuri između Dubrovnika i srpskih srednjovekovnih zemalja.
Drobnjak se prvi put pominje u dobrovačkoj građi 1285. godine. Iste godine
zadužio se u Dubrovniku Bratigna Dobrognago s još osam vlaha kod jednog
Dubrovčanina na sumu od 10 perpera.3 Dakle, već u drugoj polovini XIII veka