Većina trgova i gradova koji su na srpskom etničkom prostoru postojali tokom viševekovne osmanske vladavine predstavljala je tržišta lokalnog značaja, gde su se prodavali viškovi poljoprivrednih i zanatskih proizvoda proizvedenih u samom gradskom naselju ili njegovoj neposrednoj okolini, kao i tržišta za trgovinu artiklima koji se nisu proizvodili na srpskom selu, a koji su bili neophodni za svakodnevni život ljudi, kao što je so, na primer. U gradskim naseljima širom srpskog etničkog prostora održavane su nedeljne pijace, pazari, kao i panađuri, veliki godišnji sajmovi, koji su po datumu održavanja najčešće bili vezani za datum slave nekog sveca.

Verski odnosi u srpskim zemljama pod osmanskom vlašću predstavlja jednu od veoma važnih istoriografskih tema. Njen značaj nije određen važnošću religije, shvaćene kao način vršenja verskih obreda, u sredinama u kojima su pripadnici jednog, pravoslavnog naroda, osvajanjem potpali pod vlast drugog, kome zvanična religija nije hrišćanstvo, već islam.