Austro-Ugarska je još prvih godina posle okupacije Bosne i Hercegovine 1878. godine razmišljala o njenoj aneksiji, ali neke međunarodne okolnosti i još uvek formalni sultanov suverenitet su je ometali u toj nameri. I mnogo ranije u austrijskim vojnim i političkim krugovima bilo je predloga o osvajanju Bosne, kao i Srbije, i ranije i kasnije, i o njenom rasparčavanju (npr. predlozi Erentala, ministra spoljnih poslova Austro-Ugarske od 1906. godine).

U Zavičajnom muzeju Pljevlja čuvaju se originalni zanisnici sjednica Opštinskog odbora u Pljevljima, koji su nastali između 27. oktobara 1918. i 4. marta 1920. godine. Zapisnici su sadržani u tri sveske formata 210 h 334 mm, sa koricama mekog poveza indigoplave boje. Vođeni su rukopisnim ćiriličnim pisanim pismom na ukupno 142 nepaginirane stranice. U njima je zabilježeno trideset šest redovnih i jedna vanredna sjednica, sa ukupno sto trideset jednom tačkom dnevnog reda. Redovne sjednice obilježavane su numeracijom i to u nizu od rimskog broja I do rimskog broja XXXI, obuhvatajući period između 27. oktobara 1918. i 27. decembra 1919. godine. U tom nizu, najvjerovatnije omaškom, preskočena je numeracija pod rednim brojem XXI. Jedna jedina vanredna sjednica održana je između VII i VIII redovne sjednice, 20. februara 1919. godine. Sjednice Odbora iz perioda od početka 1920. godine pa do 4. marta 1920. godine registrovane su numeracijom u nizu od rednog broja I do rednog broja VI.

Ukazom regenta Aleksandra od 7/20. decembra 1918. formiran je Ministarski savjet Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca, sa 17. ministarstava, među kojima i Ministarstvo inostranih djela (MIP). Ovim aktom je praktično dotadašnje Ministarstvo inostranih djela Kraljevine Srbije preimenovano u Ministarstvo inostranih djela Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca. Ministarstvo je nastavilo da radi u novoj državi sa postojećom diplomatskom i konzularnom mrežom u inostranstvu. Dvanaest poslanstava Kraljevine Srbije nastavilo je rad praktično bez prekida. Četiri poslanstva obnovila su rad nakon obnove diplomatskih odnosa sa državama ratnim protivnicima (1920), odnosno 1924, dok je poslanstvo u Moskvi obnovljeno tek 1940. godine. Sa ostalih (13) država postepeno su uspostavljani diplomatski odnosi.

Pokušaj da se proširi i prevaziđe granica tradicionalne istoriografije, zaokupljene fenomenima politike, sukoba, poželjnih teza i ideja, uvijek je bila preokupacija istoriografa. Svaka nova generacija istoričara pokušavala je da prošlost sagleda u cjelovitosti društvenog života, umjesto crnobijelih predstava. To je zahtjevalo traganje za novim metodološkim pristupima istraživanju i provjeri klasičnih i tradicionalnih naučnih metoda. Zbog toga kritičko preispitivanje i istraživačko upotpunjavanje napisanog svakoj generaciji istraživača otvara horizonte neistraženog, neosvijetljenog, često svjesno zatamnjenog i uklopljenog u matricu „jedinog ispravnog“ istorijskog znanja.

Čovek kao biće ne može postojati, a da nema ličnosti. Priroda se postarala uz složene biopsihološke i spoljne uticaje da stvara opštu raznovrsnost ličnosti. Još niko nije pronašao dve apsolutno identične ličnosti. Čak i jednojajčani blizanci psihološki se razlikuju u pojedinim finesama. U složenom bioinženjeringu hipotetičnog budućeg kloniranja ličnosti i klonirana ličnost kao kopija darodavca neće biti apsolutno identična.