Predmet onomastičkih istraživanja u ovom radu bila su imena orijentalnog porijekla, preuzeta iz arapskog, turskog i persijskog jezika, potpuno prilagođena fonetskom sistemu, morfološkim, odnosno tvorbenim modelima našeg jezika. Među ova imena pribrojana su i ona koja svojom formom i glasovnim sklopom samo podsjećaju na imena orijentalnog porijekla, ali su, zapravo bez etimona ili je on u najmanju ruku sasvim nejasan. U ovu grupu neologizama, smatrali smo, spadaju i imena koja su u najvećem broju slučajeva nastala na isti ili sličan način i koincidiraju sa imenima evropskog, odnosno neorijentalnog porijekla i kod njih se, može se reći, desila naknadna etimologizacija.

Pisana riječ u arapsko-islamskom i kasnije u osmanskom društvu njegovana je kao izraz specifičnog kulturnog i estetskog standarda, prije svega s potrebom preciznog bilježenja i tumačenja vjerske tradicije, pisanja filoloških i etičkih rasprava ili najrazličitijih antologija s ciljem opšteobrazovne edukacije čitalaca, svodeći se vrlo često na priređivanje tradicionalnog materijala uz čvrsti oslon na pređašnja dostignuća. U islamskoj umjetnosti kaligrafski oblikovano pismo i ukrašavanje knjiga predstavljaju veoma prisutan umjetnički izraz. Figuralna ikonografija drugih religija zamijenjena je pobožnim natpisima u funkciji simboličnog afirmisanja vjere, vrlo često, zbog obilja ukrasa, teško čitljivim.

Kulturno-prosvjetno potporno društo Gajret formirano je u Sarajevu
na osnivačkoj skupštini održanoj 20.02.1903. godine i za prvog predsjednika
Društva izabran je Safvet-beg Bašagić. Drušvo je osnovano prije svega
da pomaže siromašnim učenicima na školovanju u srednjim i višim školama.
Budući da je sticanje savremenog evropskog obrazovanja i prihvatanje
određene društveno-političke realnosti postalo imperativ novih prili-
ka i vremena u kojima se našlo islamsko stanovništo u Bosni i Hercegovini,
osnivanje ovakvog društva koje bi bilo centar kulturnog okupljanja
ovog stanovništva predstavljalo je neminovnost.

Prve školske ustanove u islamskom društvu bile su džamije u kojima su učitelji davali uputstva koja su se uglavnom odnosila na Kur’an i hadis. Ovi učitelji bili su, zapravo, tumači Kur’ana (qurra’). Džamije su bile i svojevrsne biblioteke, mada će u narednim periodima javne biblioteke i knjižare sve više postajati posebna vrsta obrazovnih centara u kojima su pohranjivane, prepisivane i prodavane knjige.