Tokom poslednjih nekoliko decenija glavni podsticaj za proučavanje Polimlja u srednjem veku dolazio je upravo iz ovih krajeva – iz Prijepolja i Pljevalja. Ovde su se, najpre oko Simpozijuma „Seoski dani Sretena Vukosavljevića“, a potom u organizaciji Muzeja u Prijepolju i Zavičajnog muzeja u Pljevljima gotovo svake godine održavali naučni skupovi koji su okupljali istraživače iz raznih naučnih ustanova iz zemlje i iz inostranstva.

Razvoj grada orijentalnog tipa započinjao je obično dve do tri decenije po osvajanju mesta, u zavisnosti u prvom redu od postignute sigurnosti u odbrani od neprijatelja i brzini širenja islama. Razvitak osmanskog grada na Balkanu, predstavljao je ili nastavak urbanog razvoja zatečenih varoši, ili formiranje, na drugim mestima, novih gradova, zavisno od novonastalih privrednih, komunikacionih, strategijskih i drugih uslova.

Govoriti o austrougarskim istraživanjima Srednjeg Polimlja i Potarja znači govoriti o tome kako jedna organizovana država, velika sila, radi na proučavanju zemalja prema kojima ima nedvosmislene političke pretenzije. Ona prvo želi da krajnje sistematično prouči te oblasti, a zatim, da na osnovu tih rezultata, gradi svoju političku strategiju i, po mogućnosti, menja politički i kulturni identitet u pravcu koji će odgovarati njenim dugoročnim strategijskim interesima.

U rimsko doba gornje Podrinje i Polimlje nalazilo se na istočnom rubu provincije Dalmacije. Granica prema Gornjoj Meziji išla je razvođem Drine i Ibra. U predrimsko doba to je bila zabačena oblast, van glavnih puteva kojima je rimska vojska prodirala u unutrašnjost Balkana.