Na putopise, kao važan istorijski izvor, pažnju je skrenuo još Jovan
Ristić, polovinom XIX veka. On je tom prilikom istakao da putopisci,
uprkos čestoj površnosti, donose vesti kojih nema u drugim vrstama izvo-
ra. Tom prilikom J. Ristić je načinio i prvi popis tada poznatih putopi-
sa.1 Pored svih slabosti putopisa kao istorijskog izvora (površnost, lič-
ni stav i impresija putopisca, nepoznavanje jezika i prostora) oni ipak
predstavljaju značajan izvor za istoriju, istorijsku geografiju, etnologiju.
Putopisci predstavljaju prisutne i neposredne svedoke dogaćaja i bez nji-
hovog prožimanja sa arhivskim dokumentima i drugom izvornom građom ne-
ma istorijske istine.2 Ipak, i pored svog značaja, putopisi još uvek nisu
iskorišćeni u potpunosti u našoj istoriografiji.

Brojni pisani tragovi osmanske vlasti na tlu nekadašnje Jugoslavije, odnosno svih onih uticaja koji svjedoče o prodoru orijentalno-islamske kulture i civilizacije na ove prostore bilježeni su i obrađivani u okviru radova i studija iz različitih oblasti, prije svega istoriografije, etnologije, književnosti, teologije, filozofije, lingvistike, ili jednostavno u okviru posebnih bibliografija i širih bibliografskih pregleda.