Za ovu priliku, utvrđene gradove, tragove utvrđenja i gradine pljevaljskog kraja, prema vremenu nastanka, i uslovno tipološki, razvrstali smo u pet grupa, od kojih petu – u dve podgrupe.

U prvu grupu spadali bi veći i značajniji utvrđeni gradovi čija je važnost potvrđena pominjanjima u istorijskim izvorima, i čija je ubikacija na terenu posve pouzdana. Ovoj grupi pripadali bi gradovi
Kukanj i Koznik. Oba grada već smo detaljnije pisali na drugom mestu,- a i podaci o njima više ili manje dobro su poznati, pa ćemo ovde izneti samo osnovne i neophodne podatke, kao i neka nova zapažanja u vezi sa gradom Kuknjem.

Kukanj (Sl. 1), u izvorima dobro dokumentovanu letnju rezidenciju Kosača, pominje Sandalj Hranić 27. decembra 1423. godine, kada je & k^kln^ izdao jednu povelju Dubrovčanima; 12. maja 1429. godine primio je pod khkdnkm drevske carine. Grad se pominje u obe poznate povelje koje je aragonsko-sicilijanski kralj Alfons V (1416-1458) izdao Stefanu Vukčiću Kosači, 1444. i 1454. godine, kao i u povelji Fridriha III Habzburškog (1440-1493) iz 1448. godine.

U svom prodoru na severoistok balkanskog poluostrva Osmanlije su
u periodu 1465-1470. godine od hercega Stefana i njegovih sinova
oduzimale zemlje i gradove, koje su sve ušle u sastav jednog vilajeta, a koji
je najpre bio pripojen bosanskom sandžaku. Početkom 1470. godine od osvojene
teritorije u Hercegovini osnovan je poseban hercegovački sandžak,
odnosno vilajet, kako se navodi u izvorima osmanske provenijencije.1
Sve do 1572. godine sedište ovog sandžaka nalazilo se u Foči, kada je
premešteno u Pljevlja, gde je ostalo do 1833. godine, što ukazuje na veliki
značaj Pljevalja kao trgovačkog i administrativnog centra tokom
dugotrajne vladavine Osmanlija na ovom području.2
Kako su Osmanlije u svim novoosvojenim oblastima odmah uvodile
timarski sistem, koji je bio osnov za funkcionisanje države, i novoosvojene
oblasti u Hercegovini su u periodu od 1465. do 1468. godine bile
izdeljene na timare, zeamete i hasove, koji su dodeljeni pripadnicima
vojnog sloja – askera. Za srpski narod u čitavoj Hercegovini, na širokom
prostoru od dubrovačke granice do Gornje Neretve, Ustikoline, Pljevalja
i Lima, započeo je novi način života, regulisan po normama
centralizovane vojničke države, kakvo je bilo Osmansko carstvo u drugoj
polovini XV veka. Novi vladari na Balkanu doneli su sa sobom i novi
upravno-administrativni i vojni poredak, što je svakako prouzrokovalo
i promene u dotadašnjoj organizaciji feudalnog uređenja, tj. odnosa na
zemlji. Turci su došli u naše krajeve s namerom da tu dugo gospodare i
čitav sistem uprave počivao je na toj osnovnoj maksimi – što lakše i što
duže vladati osvojenim područjima. Osmanski feudalizam se razlikovao

Konstituisanjem Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca decembra
1918. ostvaren je novi državni okvir jugoslovenskih naroda, koji su u
prethodnom periodu razvoja ostvarili različite stepene državno-pravnog
organizovanja. Za razliku od Srba, koji su stvaranje zajedničke države
u većem dijelu dočekali organizovani u dvije sopstvene nacionalne države
– Srbiju i Crnu Goru, Hrvati i Slovenci su izašli iz sastava
austrougarske monarhije s izrazitom tendencijom njihovih političkih
elita da tek stvorenu državu primjere potrebama sopstvenog i punog
nacionalnog organizovanja. Različite pozicije Srba, Hrvata i Slovenaca
ostvarene u prethodnoj etapi istorijskog razvoja imale su za posljedicu i
veliki raskorak u definisanju njihovih potreba i ciljeva u novoj državi.
Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, u procesu čvršćeg povezivanja
svog državnog tkiva, od samog početka je nosila tendenciju postepenog
stapanja objedinjenih naroda u jedan nacionalni organizam, sastavljen od
tri plemena (jedan troplemeni narod). Međutim, zbog razlika u istorijskom
nasljeđu i različito definisanih nacionalnih interesa, prema
novoj državnoj zajednici različito su se odnosili narodi koji su ušli u
njen sastav. S jedne strane ona je doživljavana kao „zapreka” na putu prije
svega hrvatskom nacionalnom proboju. Istovremeno, posle viševjekovne
političke razdrobljenosti i posrtaja uzrokovanih dominacijom dva
velika carstva – Austro-Ugarske i Turske srpski narod se našao objedinjen
u jednoj državi, koja je za njega predstavljala realizaciju kultnog
zavjeta o oslobođenju i ujedinjenju.2 Zavjet oslobođenja i ujedinjenja

Tokom 1999. godine, Zavičajni muzej iz Pljevalja započeo je sa
realizacijom projekta obnove zarušenog manastira Dovolje. Ovaj srednjevjekovni
spomenik kulture i poznata srpska svetinja posvećana Uspenju Presvete
Bogorodice smješten je na desnoj obali rijeke Tare, u selu Premćani, 45
kilometara južno od Pljevalja. U pisanim izvorima prvi put se pominje 1513.
godine, mada se još uvijek pouzdano ne zna ni njegov ktitor ni tačno vrijeme
izgradnje. Narodno predanje kaže da je građen „za vrijeme Kosova”, a ima naučnih
indicija koje ukazuju da je nastao znatno ranije nego što govore istorijski
izvori. U svojoj istoriji više puta je spaljivan i obnavljan, a poslednji put je
stradao 1875. godine, u vrijeme ustanka u Hercegovini, da bi, nakon jednog
požara 1886. godine, kada je u potpunosti izgorio ostatak drvene građe, bio
definitivno napušten. U njemu je zamonašen čuveni srpski patrijarh Arsenije
Š Čarnojević, a na osnovu istorijskih izvora zasigurno se zna da su u
manastiru Dovolji preko sto godina čuvane mošti poznatog srpskog svetitelja
– Svetog Arsenija, naslednika Svetog Save na srpskom arhiepiskom prestolu.
Tokom svoje duge i svijetle istorije manastir je raspolagao bogatom
riznicom starih knjiga, srublja, i veoma starih rukopisa. Poznato je da je
i vladika Petar II Petrović Njegoš darivao Dovolju bogoslužbenim
knjigama koje je lično dobio od ruskog cara Nikolaja I. Svojim istorijskim
značajem i vrijednošću riznice, oduvijek je privlačio pažnju putopisaca,
hroničara i istraživača. Iz tih razloga 1875. godine obilazio ga je i
ruski konzul iz Sarajeva, čuveni putopisac, A. F. Giljferding.
Pljevaljski književnik i prosvetitelj Stevan Samardžić takođe se bavio
Dovoljom, bilježeći u jednom svom članku, iz 1905. godine, molbu lokalnog
stanovništva upućenu turskim vlastima da im se dozvoli obnova stradalog
manastira, koja očigledno nije uslišena. Interesovanje za Dovolju
pokazao je i Đurađ Bošković boraveći 1932. godine na licu mjesta da bi
godinu dana kasnije, u Glasniku skopskog naučnog društva, objavio svoja

  GLASNIK ZAVIČAJNOG MUZEJA KNJ. 10-11 TEMA BROJA sa 10. naučnog skupa ODNOS ISTORIJSKE DEMOGRAFIJE I POLITIČKE ISTORIJE (na primjeru Srednjeg Potarja i Polimlja) sa 11. naučnog skupa ISTORIJA I TRADICIJA (na primjeru Srednjeg Potarja i Polimlja)   Dr Siniša MIŠIĆ INOKOSNE PORODICE I ZADRUGE U SREDNJOVEKOVNOJ SRBIJI* Dr Ema […]