Petar Bugon stupa na poslovnu i javnu scenu u Kotoru 1326. godine
kao zreo poslovan čovek. Već krajem 1326. javlja se kao sposoban i uspešan
trgovac. On ulazi već tokom 1326. godine u kreditne i trgovačke poslo-
ve, ne samo sa Kotoranima i susednim Dubrovčanima, već i sa poznatim
trgovcima iz Venecije. Kada se rodio Petar Bugon nema vesti. O Petrovom
detinjstvu i ranoj mladosti izvori ćute. Oba brata, Petar i Toma Bugon,
istovremeno stupaju na javnu i poslovnu scenu u Kotoru. Petar se bavio
trgovačkim poslovanjem i sklapao je mešovita trgovačka društva sa svojim
sunarodnicima. Dubrovčanima i Mlečanima. Zahvaljujući uspešnom bav-
ljenju trgovinom stekao je veliki kapital, koji je ulagao u nepokretnu imo-
vinu u Kotoru i Srbiji. On je, kao svi veliki trgovci, istovremeno davao
i uzimao kredite, posebno onda kada mu je bio potreban gotov novac da bi
ga investirao u robu. Petar se javlja u Kotoru u ulozi poverioca, jemca i
dužnika. Trgovao je solju, metalima (srebrom i olovom) i drugom robom.

Predmet onomastičkih istraživanja u ovom radu bila su imena
orijentalnog porijekla, preuzeta iz arapskog, turskog i persijskog jezika,
potpuno prilagođena fonetskom sistemu, morfološkim, odnosno tvor-
benim modelima našeg jezika. Među ova imena pribrojana su i ona koja
svojom formom i glasovnim sklopom samo podsjećaju na imena orijentalnog
porijekla, ali su, zapravo bez etimona ili je on u najmanju ruku sasvim
nejasan. U ovu grupu neologizama, smatrali smo, spadaju i imena koja su u
najvećem broju slučajeva nastala na isti ili sličan način i koincidiraju
sa imenima evropskog, odnosno neorijentalnog porijekla i kod njih se,
može se reći, desila naknadna etimologizacija.

Jedan ugovor iz kotorskog arhiva govori o trojici ponosnika iz Drob-
njaka (Đuro Ratković, Nenad Petković i Radujko Vukčić) koji su se obave-
zali 7. juna 1451. Jakovu Avgustinovu, mletačkom trgovcu iz Kotora, da
pođu u Prijepolje i tu da natovare 120 konja olova i da ih dovezu u Kotor
o svom trošku. Jakov se obavezao da im prevoz plati solju, to jest da im da
onoliko soli koliko je teško olovo. Osim toga, trebalo je da im da po je-
dan groš za svaku stotinu funti olova.1 To je neka vrsta napojnice koja se
nazivala primićurina. Ona se retko pominje u dokumentima pod nazivom
primićurina, ali se uvek navodi da je to bilo prema običaju. Međutim, u
jednom dubrovačkom dokumentu izričito je navedeno da je to primićurina
i da je iznosila uglavnom jedan groš po tovaru prema običaju, nekada je to
bilo i drugačije. Primićurina se retko javlja pod tim nazivom i u dubro-
vačkoj arhivskoj građi, ali indirektni podaci ukazuju na nju i pripadala
je primićuru po kome je i ime dobila.2 Istina, ovde se plaćanje primićuri-
ne pominje na posredan način i iznosila je jedan groš po centenaru olova.
Miloš Blagojević ustanovio je da je primićurina iznosila 2% od vred-
nosti robe koja se prenosila.3 Ovaj podatak govori da je u Drobnjaku bilo…

U istorijskoj literaturi je poznato da su Drobnjaci učestvovali u karavanskoj trgovini koja je povezivala Dubrovnik i Kotor sa gradovima u unutrašnjosti Srbije.1 Tako su oni često kao ponosnici prolazili kroz Pljevlja i pljevaljski kraj ili su, pak, na drugi način uticali na privredni život u pljevaljskoj obalasti u srednjem veku. Treba istaći da su se neki istaknuti pojedinci iz Drobnjaka vremenom obogatili trgujući i da su se potom naselili u pljevaljskom kraju. Tu su nastavili i dalje da se bave kreditnim i drugim unosnim poslovima. Jedan od njih je bio Skorovoj Vokšić sa svojim sinovima. Njegov najstariji sin Stjepan pominje se 1477. godine kao starešina džemata u nahiji Mileševa. Letnje stanište ovog katuna bilo je u Hranču, danas Ranče, oblast koja se prostire između Pljevalja i Prijepolja. U dubrovačkim izvorima pominju se dvojica sinova Skorovoja Vokšića, što znači da su bili dobro poznati u Dubrovniku, a pominju se i kao kućne starešine u pomenutom katunu. Istaknuti trgovci iz Drobnjaka počinju da se naseljavaju i u susednom Prijepolju, jednom od tranzitnih centara u trgovačkom prometu.

Za sve narode ma kojoj rasi i vjeri pripadali, grobovi, groblja i nadgrobni
spomenici znače kultna mjesta. Ljudi su uvijek pa i danas groblja
osnivali na neobradivom zemljištu, daleko od kuća i puta na nekom uzvišenju
da narod ne strahuje kad pored groblja prolazi, naročito noću. Ali u
jednom vremenskom periodu srednjeg vijeka seljaci zapadno od Prijepolja
preko pljevaljske teritorije kroz brdovitu Bosnu i Hercegovinu groblja
osnivaju pored puteva i kod crkava gdje o praznicima dolazi mnogo svijeta,
tako da narod vidi lijepe spomenike što ih potomci podižu svojim preci-
ma i rodbini. U ista groblja su u prvo vrijeme sahranjivani i hrišćani
koji su primili islam.