Petar Bugon stupa na poslovnu i javnu scenu u Kotoru 1326. godine kao zreo poslovan čovek. Već krajem 1326. javlja se kao sposoban i uspešan trgovac. On ulazi već tokom 1326. godine u kreditne i trgovačke poslove, ne samo sa Kotoranima i susednim Dubrovčanima, već i sa poznatim trgovcima iz Venecije.

Kada se rodio Petar Bugon nema vesti. O Petrovom detinjstvu i ranoj mladosti izvori ćute. Oba brata, Petar i Toma Bugon, istovremeno stupaju na javnu i poslovnu scenu u Kotoru. Petar se bavio trgovačkim poslovanjem i sklapao je mešovita trgovačka društva sa svojim sunarodnicima, Dubrovčanima i Mlečanima. Zahvaljujući uspešnom bavljenju trgovinom stekao je veliki kapital, koji je ulagao u nepokretnu imovinu u Kotoru i Srbiji. On je, kao svi veliki trgovci, istovremeno davao i uzimao kredite, posebno onda kada mu je bio potreban gotov novac da bi ga investirao u robu. Petar se javlja u Kotoru u ulozi poverioca, jemca i dužnika. Trgovao je solju, metalima (srebrom i olovom) i drugom robom.

U središtu visokih hercegovačkih bregova i u podnožju kolašinskih planina, naspram Durmitora a iznad obala valovite Tare nalazi se manastir Dovolja, zadužbina slavnih Nemanjića. Manastir se nalazi u podnožju sela Premćana, na desnoj obali rijeke Tare, nizvodno od manastira Dobrilovine 16 kilometara – 2 i po sata hoda, na jednom prilično strmom brežuljku, čije strane padaju okomito u Taru. Iznad platoa na kome je manastir, uzdiže se divna gora sa različitim vrstama šumskog drveća. Oko samog manastira je divna ravnica koju su krasile razne vrste pitomih voćki, koje i danas postoje. Između njih su podignuti bili konaci od tvrdog materijala za prenoćište naroda. S desne strane manastira bio je naročito sagrađen konak za igumana i kaluđere. Položaj na kom se nalazi manastir je okrenut k jugu i nagnut k Tari. Brda preko Tare: Gradina, Crkvine, Palež i Ristovac obrasla su borovom i jelovom šumom i zatvaraju vidik.

Manastir je skoro na samoj obali Tare, ali je ponor iza njega tako dubok i strm da se manastir ne vidi sve dok se ne dođe na samu ivicu stijene. Od
Brskova do Dovolje je u doba vladavine Nemanjića postojao stari put, nalik kolskom, dug 16 sati. Predanje veli i da je kod Kotlina ispod Premćana bio grčki most na Tari.
Manastiru su pripadala sela: Dovolja, Premćani, Vaškovo, Borisavljevica, Kotlajići i Krupice. Manastir je bio sa svačim i za svakoga „do volje“ snabdjeven i po tome je dobio ime ..Dovolja“.

U ovom radu o ustanovi kneza i primićura u tursko doba nastojao sam da obuhvatim vrijeme kada ona nastaje kao ustanova i da objasnim koji su razlozi doveli do njenog uspostavljanja, takođe i da iznesem razloge zbog kojih se ova ustanova sačuvala i nakon osvajanja nekadašnjeg Dušanovog carstva od strane Turaka. Ustanova kneza i primićura je egzistirala kroz sve vrijeme turske vladavine na tim prostorima, ali je njena uloga značajna negdje do sredine XVII vijeka, dakle, do uspostavljanja osmanskog feudalnog sistema, kada ona gubi svoju dotadašnju ulogu i značaj. Ovaj rad ne bi imao sadržajnu cjelovitost ako bi se izostavilo kazivanje o ulozi i dužnostima kneza 5′ feudalno doba prije turskih osvajanja, tako da osvrt na ovaj period predstavlja uvod u naslovljenu temu.

Prvi kontakti Evrope i islama sežu u daleku prošlost, u VII vek, kada Arabljani nakon osvajačkih uspeha u Maloj Aziji, pokušavaju da zauzmu Carigrad (674-678), dok prva muslimanska država na evropskom tlu nastaje u VIII veku, kada su združeno arapsko-berberske snage iz severne Afrike osvojile tlo Španije, darujući ime moreuzu koji su prešli – Gibraltar, po vojskovođi koji je predvodio pohod. Islamsko društvo ostavilo je traga ne samo u istoriji onih evropskih oblasti koje su bile sastavni deo Omejadskog emirata (Španija), odnosno Abasidskog i Fatimidskog kalifata (Sicilija), već i južnih i centralnih oblasti današnje Francuske.

Proces rekonkviste koji jača sa prvim decenijama XIII veka i stavlja tačku na arapsko-muslimansku dominaciju nad ovim oblastima, podrazumevao je ne samo ponovno osvajanje teritorija, već i brisanje svih društvenih, civilizacijskih i kulturnih normi izgrađivanih u Kalifatu. Uporedo sa tim takvim istorijskim sledom na zapadu, početkom XIV veka, na istoku počinje uspon nove sile, koja će u poslednjim decenijama tog stoleća snažno zakoračiti na tlo jugoistične Evrope. U svom prodoru u jutoistočnu Evropu, Osmanlije donose ne samo novo državno uređenje, već i krupne promene u društvenim i konfesionalnim odnosima.

Predmet onomastičkih istraživanja u ovom radu bila su imena orijentalnog porijekla, preuzeta iz arapskog, turskog i persijskog jezika, potpuno prilagođena fonetskom sistemu, morfološkim, odnosno tvorbenim modelima našeg jezika. Među ova imena pribrojana su i ona koja svojom formom i glasovnim sklopom samo podsjećaju na imena orijentalnog porijekla, ali su, zapravo bez etimona ili je on u najmanju ruku sasvim nejasan. U ovu grupu neologizama, smatrali smo, spadaju i imena koja su u najvećem broju slučajeva nastala na isti ili sličan način i koincidiraju sa imenima evropskog, odnosno neorijentalnog porijekla i kod njih se, može se reći, desila naknadna etimologizacija.