Ukazom regenta Aleksandra od 7/20. decembra 1918. formiran je Ministarski savjet Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca, sa 17. ministarstava, među kojima i Ministarstvo inostranih djela (MIP). Ovim aktom je praktično dotadašnje Ministarstvo inostranih djela Kraljevine Srbije preimenovano u Ministarstvo inostranih djela Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca. Ministarstvo je nastavilo da radi u novoj državi sa postojećom diplomatskom i konzularnom mrežom u inostranstvu. Dvanaest poslanstava Kraljevine Srbije nastavilo je rad praktično bez prekida. Četiri poslanstva obnovila su rad nakon obnove diplomatskih odnosa sa državama ratnim protivnicima (1920), odnosno 1924, dok je poslanstvo u Moskvi obnovljeno tek 1940. godine. Sa ostalih (13) država postepeno su uspostavljani diplomatski odnosi.

Pokušaj da se proširi i prevaziđe granica tradicionalne istoriografije, zaokupljene fenomenima politike, sukoba, poželjnih teza i ideja, uvijek je bila preokupacija istoriografa. Svaka nova generacija istoričara pokušavala je da prošlost sagleda u cjelovitosti društvenog života, umjesto crnobijelih predstava. To je zahtjevalo traganje za novim metodološkim pristupima istraživanju i provjeri klasičnih i tradicionalnih naučnih metoda. Zbog toga kritičko preispitivanje i istraživačko upotpunjavanje napisanog svakoj generaciji istraživača otvara horizonte neistraženog, neosvijetljenog, često svjesno zatamnjenog i uklopljenog u matricu „jedinog ispravnog“ istorijskog znanja.

Čovek kao biće ne može postojati, a da nema ličnosti. Priroda se postarala uz složene biopsihološke i spoljne uticaje da stvara opštu raznovrsnost ličnosti. Još niko nije pronašao dve apsolutno identične ličnosti. Čak i jednojajčani blizanci psihološki se razlikuju u pojedinim finesama. U složenom bioinženjeringu hipotetičnog budućeg kloniranja ličnosti i klonirana ličnost kao kopija darodavca neće biti apsolutno identična.

Na putopise, kao važan istorijski izvor, pažnju je skrenuo još Jovan Ristić, polovinom XIX veka. On je tom prilikom istakao da putopisci, uprkos čestoj površnosti, donose vesti kojih nema u drugim vrstama izvora. Tom prilikom J. Ristić je načinio i prvi popis tada poznatih putopisa. Pored svih slabosti putopisa kao istorijskog izvora (površnost, lični stav i impresija putopisca, nepoznavanje jezika i prostora) oni ipak predstavljaju značajan izvor za istoriju, istorijsku geografiju, etnologiju. Putopisci predstavljaju prisutne i neposredne svedoke dogaćaja i bez njihovog prožimanja sa arhivskim dokumentima i drugom izvornom građom nema istorijske istine. Ipak, i pored svog značaja, putopisi još uvek nisu iskorišćeni u potpunosti u našoj istoriografiji.

Period omeđen osmanskim zauzimanjem srpskih zemalja s jedne i Prvim srpskim ustankom s druge strane zamišljene istorijske prave predstavlja još uvek jedan od najslabije istraženih perioda srpske nacionalne istorije. Uzroci takvog stanja ne samo u srpskoj, već u čitavoj južnoslovenskoj istoriografiji mogu se objasniti najmanje dvema grupama razloga:

– nepristupačnost izvora relevantnih za takvu vrstu istraživanja (osmanska građa se čuva prvenstveno u turskim arhivima u Istanbulu i Ankari, za koje je u proteklim decenijama bilo izuzetno teško dobiti dozvole za rad; iako je taj proces sada znatno olakšan, ostaje problem nedostatka materijalnih sredstava za ovakvu vrstu istraživanja), i

– nedovoljan broj istraživača sa „specifičnom znanjima“ (poznavanje osmanskog turskog jezika, diplomatike i paleografije) koji bi mogli pristupiti ovom poslu.